باستان شناسان کشف نموده اند که مردمان ساکن در تمدن دره هند ازحدود 3300 سال قبل میلاداز دانش طب و دندانپزشکی برخوداربوده اند.

بگونه ای که دندانی متعلق به 9000سال قبل میلاد دراین منطقه یافت شده که روی آن کارسوراخکاری و پرکردن انجام شده است؟

آئورودا( دانش زندگی) یک سیستم فاضلانه وادیبانه ازعلم طب است که  از طب 2000سال قبل درآسیای جنوبی منشاء گرفته است.دو کتاب مهم آن متعلق به مکتب کاراکا و سوسروتا می باشد.گرچه این نوشته ها ارتباط اندکی با متون طبی بسیار کهن  هند معروف به ودا دارند، ولی تاریخ نویسان توانسته اند رابطه ای مستقیم بین آئورودای اولیه ومتون اولیه بودیستها وجنی ها پیداکنند.بنظرمی رسد که امروزه مبانی اولیه آئورودا برترکیبی از گیاه درمانی باستانی(  اوایل هزاره دوم قبل میلاد )، همراه با تعلیقات فراوانی ازعقاید تئوریک ، بیماری شناسی نوین و درمانهای جدید( پس ازسالهای 400 بعد ازمیلاد) ورشد علمی  جوامع متفکرینی ازجمله بودیستها و سایرین ، شکل گرفته است .

براساس کتاب مکملچاراکا ( Charaka ) بیماری و تندرستی ازقبل مقدر نشده ا ند و زندگی براساس کوشش افراد قابل تداوم است.کتاب مکملسوشروتا ( Sushruta) هدف طب را معالجه بیماریهای مبتلایان ، حفظ تندرستی و تداوم زندگی می داند.هردو این کتابها حاوی مطالبی ازمعاینات ، تشخیص ، درمان و پیش آگهی بسیاری ازبیماریها ست.درمکمل سوشروتا ، نکات جالبی ازروشهای جراحی ازجمله رینوپلاستی ، ترمیم نرمه گوش ، لیتوتومی ازراه پرینه، جراحی کاتاراکت، و بسیاری روشهای دیگرجراحی آمده است.

درآئورودای کلاسیک ازهشت شاخه طب صحبت شده است: کایاسیکیستا( طب داخلی)، سالیاسیکیستا(جراحی و آناتومی)، سالایسکیستا(چشم، گوش، بینی، و حلق)،کائوماراباهتا(طب اطفال)، بهوتاویدیا(طب روح)، وآگاداتانترا(سم شناسی)، راسایان( دانش جوانسازی)، و واجیکارا( تقویت جنسی بویژه برای مردان).

دانشجویان علاو ه براین متون باید هنرآمادگی و کاربرد دواها ، تقطیر، مهارتهای کاربردی، پخت و پز، پرورش گیاهان، فلزشناسی ، تولید شکر، داروسازی، وتفکیک مواد معدنی ، ترکیب فلزات و آماده سازی آلکالی ها رامی آموختند.

دانشجویان موظف به رعایت تقوی، پاکدامنی، گیاهخواری و خدمت کامل درجهت سلامت بیماربودند.دانشجو موظف بود لباس مناسبی پوشیده، ازبیمارانتظارمنعفت مالی نداشته باشد و ازمصرف نوشیدنی های سنگین اجتناب کند.پزشک می بایستنی درتمام مدت درحال آموختن و ارتقاع دانش خود باشد، درهنگام ویزیت بیماردرخانه بایستی تمام توجه خود رامعطوف به سلامت بیمارکند .

نبایستی هیچ گونه اطلاعاتی ازبیمارویا خانواده اش رافاش کند.واگربیمارقابل درمان نبود باید این رازرابرای خود محفوظ دارد زیرا ممکن است سبب آسیب بیمارویا سایرین شود.